Η αποφράδα μέρα, που ούτε καν είχα φανταστεί ποτέ, έφτασε!
Εξαπίνης μου ανακοινώθηκε ότι για 20 μέρες μεταξύ άλλων οφείλω να απέχω από τη σοκολάτα...
Η αιτία είναι η οξεία κνίδωση που μου χτύπησε την πόρτα σαν κεραυνός εν αιθρία. Χωρίς κάποια προφανή αιτιολογία αλλά ακόμα και με πιθανή την ιδέα να μαστίζομαι από αυτήν εξαιτίας του ότι διανύω μια στρεσσογόνα περίοδο και υπάρχουν αρκετοί πρεσσογόνοι παράγοντες πέριξ μου που με επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να οδηγηθώ εκεί...
Το συμπέρασμα είναι ότι σήμερα και για 20 μέρες εν συνόλω καλούμαι να αρνούμαι κάθε γευστική επιλογή που περιέχει σοκολάτα. Το αγαπημένο μου τρόφιμο και υλικό. Το μοναδικό που μπορεί όντως να επιφέρει μια ισορροπία και γαλήνη στην ψυχή μου, ιδίως σε τέτοιες ταραγμένες και τεταμένες περιόδους.
Αλλά who cares ? Οι ειδικοί την θεωρούν ύποπτη και σε μένα προστίθεται ένα ακόμη άγχος. Θα βγω αλώβητη από αυτή την περιπέτεια; Θα νικήσω την μάχη; Θα αντεπεξέλθω; Έχω εναλλακτικές για να αμβλύνω το κενό που νιώθω να έχει δημιουργηθεί μέσα μου ; Θα καταφέρω, άραγε, να αλλάξω μια χρόνια ρουτίνα που υπαγόρευε απαρέγκλιτη συνοδεία σοκολάτας με το πρωινό μου, βραδινό μου και ένα τονωτικό γλυκάκι στα ενδιάμεσα της δουλειάς μου;
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για τα συναισθήματα που με κατακλύζουν τώρα. Άδικα παιχνίδια παίζει η ζωή.
Λοιπόν, όπως καταλάβατε προηγήθηκε το προσωπικό μου μελόδραμα!!!
Ναι, από αυτό που όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε στον μικρόκοσμό μας και αποφασίζουμε κάποια στιγμή να ξετυλίξουμε στην κοινή θεά των ματιών των υπολοίπων. Τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος, βέβαια, της έκθεσης όχι μόνο του μικροπροβλήματος που σε απασχολεί και κατατρώγει την καθημερινότητά σου αλλά και της πραγματικής έκθεσης του ίδιου σου του εαυτού και του τρόπου σκέψης σου.
Παραπάνω εξέθεσα κι εγώ με γλαφυρότητα και σαφήνεια το πόσο με προβληματίζει μια νέα συνθήκη που ήρθε στην ζωή μου για περιορισμένο διάστημα και αντιβαίνει στις συνήθειές μου. Άμα άκουγε κανείς αυτή την περιγραφή απομονωμένη θα φανταζόταν κάποια πολύ χειρότερη γενεσιουργό αιτία που προκαλεί όλο αυτό το πνιγηρό αίσθημα, όπως κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας ή οικονομικών ή ότι διακυβεύεται το μέλλον μου από μια στιγμή. Κι όμως όχι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το τίποτα. Τίποτα και για την δική μου ύπαρξη και για τη συνέχιση του κόσμου όπως τον ξέρουμε.
Ουσιαστικά, με το παραπάνω λογύδριο επιχειρώ κι εγώ να αναγνωρίσω την αξία που πρέπει να δίνω σε συνθήκες, καταστάσεις, πράγματα και άτομα και στο τέλος να αποτιμήσω την προσέγγισή μου απέναντι στο κάθε "πρόβλημα", λιγότερο ή περισσότερο υπαρκτό. Τέλος, θέλω να οδηγηθώ στην ιδανική οπτική που πρέπει να αναπτύσσω και να υιοθετήσω όταν προκύπτει κάποιο τέτοιο "πρόβλημα" οποιουδήποτε ύψους. Η οπτική των πραγμάτων είναι πάντα ενιαία. Μία οπτική θα εφαρμόσω στο πρόβλημα "χάνω τη σοκολάτα που αγαπούσα" και την ίδια ακραία, πεσιμιστική και ατελέσφορη και στο "χάνω τον εαυτό μου/τον αγαπημένο μου/τη δουλειά μου κλπ.". Στην πραγματικότητα μια τέτοια οπτική δε θα μου προξενήσει μόνο οξεία κνίδωση - όπως και συνέβη την σωρεία των υπολοίπων θεμάτων που έμοιαζαν να υψώνονται γύρω μου σαν το Έβερεστ που έπρεπε να σκαρφαλώσω τρέχοντας καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ κατά τα δικά μου μέτρα και σταθμά- αλλά και μια πληθώρα άλλων αυτοάνοσων, ψυχικό σκοτείνιασμα και αίσθηση ανικανοποίητου υποδαυλίζοντας την ομορφιά όλων ωραίων γύρω μου.
Όποιο κι αν είναι το πρόβλημά σου, σε παρακαλώ, σκέψου ψύχραιμα, με διαύγεια και ειλικρίνεια. Είναι όντως τόσο απροσπέλαστο; Δεν έχεις όντως άλλη επιλογή, από το να το διαιωνίζεις, να το μεταφέρεις και να το γιγαντώνεις μέσα σου;
Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει και άλλη λύση!!! Αρκεί να προσπαθήσεις να το δεις.
Εξαπίνης μου ανακοινώθηκε ότι για 20 μέρες μεταξύ άλλων οφείλω να απέχω από τη σοκολάτα...
Η αιτία είναι η οξεία κνίδωση που μου χτύπησε την πόρτα σαν κεραυνός εν αιθρία. Χωρίς κάποια προφανή αιτιολογία αλλά ακόμα και με πιθανή την ιδέα να μαστίζομαι από αυτήν εξαιτίας του ότι διανύω μια στρεσσογόνα περίοδο και υπάρχουν αρκετοί πρεσσογόνοι παράγοντες πέριξ μου που με επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να οδηγηθώ εκεί...
Το συμπέρασμα είναι ότι σήμερα και για 20 μέρες εν συνόλω καλούμαι να αρνούμαι κάθε γευστική επιλογή που περιέχει σοκολάτα. Το αγαπημένο μου τρόφιμο και υλικό. Το μοναδικό που μπορεί όντως να επιφέρει μια ισορροπία και γαλήνη στην ψυχή μου, ιδίως σε τέτοιες ταραγμένες και τεταμένες περιόδους.
Αλλά who cares ? Οι ειδικοί την θεωρούν ύποπτη και σε μένα προστίθεται ένα ακόμη άγχος. Θα βγω αλώβητη από αυτή την περιπέτεια; Θα νικήσω την μάχη; Θα αντεπεξέλθω; Έχω εναλλακτικές για να αμβλύνω το κενό που νιώθω να έχει δημιουργηθεί μέσα μου ; Θα καταφέρω, άραγε, να αλλάξω μια χρόνια ρουτίνα που υπαγόρευε απαρέγκλιτη συνοδεία σοκολάτας με το πρωινό μου, βραδινό μου και ένα τονωτικό γλυκάκι στα ενδιάμεσα της δουλειάς μου;
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για τα συναισθήματα που με κατακλύζουν τώρα. Άδικα παιχνίδια παίζει η ζωή.
Λοιπόν, όπως καταλάβατε προηγήθηκε το προσωπικό μου μελόδραμα!!!
Ναι, από αυτό που όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε στον μικρόκοσμό μας και αποφασίζουμε κάποια στιγμή να ξετυλίξουμε στην κοινή θεά των ματιών των υπολοίπων. Τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος, βέβαια, της έκθεσης όχι μόνο του μικροπροβλήματος που σε απασχολεί και κατατρώγει την καθημερινότητά σου αλλά και της πραγματικής έκθεσης του ίδιου σου του εαυτού και του τρόπου σκέψης σου.
Παραπάνω εξέθεσα κι εγώ με γλαφυρότητα και σαφήνεια το πόσο με προβληματίζει μια νέα συνθήκη που ήρθε στην ζωή μου για περιορισμένο διάστημα και αντιβαίνει στις συνήθειές μου. Άμα άκουγε κανείς αυτή την περιγραφή απομονωμένη θα φανταζόταν κάποια πολύ χειρότερη γενεσιουργό αιτία που προκαλεί όλο αυτό το πνιγηρό αίσθημα, όπως κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας ή οικονομικών ή ότι διακυβεύεται το μέλλον μου από μια στιγμή. Κι όμως όχι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το τίποτα. Τίποτα και για την δική μου ύπαρξη και για τη συνέχιση του κόσμου όπως τον ξέρουμε.
Ουσιαστικά, με το παραπάνω λογύδριο επιχειρώ κι εγώ να αναγνωρίσω την αξία που πρέπει να δίνω σε συνθήκες, καταστάσεις, πράγματα και άτομα και στο τέλος να αποτιμήσω την προσέγγισή μου απέναντι στο κάθε "πρόβλημα", λιγότερο ή περισσότερο υπαρκτό. Τέλος, θέλω να οδηγηθώ στην ιδανική οπτική που πρέπει να αναπτύσσω και να υιοθετήσω όταν προκύπτει κάποιο τέτοιο "πρόβλημα" οποιουδήποτε ύψους. Η οπτική των πραγμάτων είναι πάντα ενιαία. Μία οπτική θα εφαρμόσω στο πρόβλημα "χάνω τη σοκολάτα που αγαπούσα" και την ίδια ακραία, πεσιμιστική και ατελέσφορη και στο "χάνω τον εαυτό μου/τον αγαπημένο μου/τη δουλειά μου κλπ.". Στην πραγματικότητα μια τέτοια οπτική δε θα μου προξενήσει μόνο οξεία κνίδωση - όπως και συνέβη την σωρεία των υπολοίπων θεμάτων που έμοιαζαν να υψώνονται γύρω μου σαν το Έβερεστ που έπρεπε να σκαρφαλώσω τρέχοντας καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ κατά τα δικά μου μέτρα και σταθμά- αλλά και μια πληθώρα άλλων αυτοάνοσων, ψυχικό σκοτείνιασμα και αίσθηση ανικανοποίητου υποδαυλίζοντας την ομορφιά όλων ωραίων γύρω μου.
Όποιο κι αν είναι το πρόβλημά σου, σε παρακαλώ, σκέψου ψύχραιμα, με διαύγεια και ειλικρίνεια. Είναι όντως τόσο απροσπέλαστο; Δεν έχεις όντως άλλη επιλογή, από το να το διαιωνίζεις, να το μεταφέρεις και να το γιγαντώνεις μέσα σου;
Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει και άλλη λύση!!! Αρκεί να προσπαθήσεις να το δεις.
