Διανύουμε
παγκοσμίως μια εποχή έκτακτης ανάγκης. Είμαστε αντιμέτωποι με έναν αόρατο εχθρό,
μια ασύμμετρη απειλή, όπως τον ονομάζουν. Δεν πρόκειται για τίποτα λιγότερο,
τίποτα περισσότερο από έναν παντοδύναμο μικροσκοπικό ιό, που για να τον δεις
απαιτείται η χρήση μικροσκοπίου. Το μέγεθός του τον εξυπηρετεί άψογα, ώστε να
εισβάλλει μέσα στον οργανισμό μας, κρυμμένος μέσα σε σταγονίδια που αιωρούνται
στον αέρα ή έχουν κατακαθίσει σε επιφάνειες. Ανυποψίαστοι εμείς, συνεχίζοντας τις
κλασικές μας δραστηριότητες, αλλά και φυσιολογικές ενέργειες που κάνουμε χωρίς
δεύτερη σκέψη, όπως το να αναπνέουμε αβίαστα ή να φέρνουμε το χέρι μας κοντά
στα μάτια μας , παρέχουμε την πολυπόθητη πρόσβαση στον ιδιοτελή παθογόνο ιό.
Εμείς, αποδεικνύοντας το μεγαλείο της ψυχής μας και του πολιτισμού μας, γινόμαστε
ο ιδανικός ξενιστής για αυτόν(είπαμε…να είμαστε προγονόπληκτοι και να βαδίζουμε
στα χνάρια του Ξένιου Δία, αλλά όχι και έτσι. Το πνεύμα αυτό θα μπορούσαμε να
το επιδείξουμε αλλού). Και αυτός αντί να μας το ανταποδώσει με το να γίνει
σύμμαχός συναποτελώντας τη φυσιολογική μικροχλωρίδα του οργανισμού μας σαν άλλους
μικροοργανισμούς, τελικά ανάγεται στον ακαταμάχητο εχθρό με ένα πισώπλατο και
ανέντιμο χτύπημα. Τέτοιος είσαι ρε; Σε βάζω μέσα μου με την αναπνοή και τελικά
καταφέρνεις να μου τη δυσκολέψεις ή και να μου τη διακόψεις πλήρως;
Έχει
αποδεκατίσει χιλιάδες ήδη κόσμου. Κατάφερε να προκαλέσει παγκοσμίως τον πανικό,
να χτυπήσει τα καμπανάκια στους ιθύνοντες φορείς ενώ συνάμα κρούει και τις εκκλησιαστικές
καμπάνες σε πένθιμους ρυθμούς, που μόνο ρίγη μπορούν να σκορπίσουν, σαν αυτά
που διαπερνούν το ανθρώπινο σώμα, όταν πλήττεται από δαύτον. Συνεχίζει να διασπείρεται
με αμείωτο ρυθμό. Περνά από χώρες σαν λαίλαπα, αφήνει τα σημάδια του και η ανθρωπότητα
συνεχίζει κατατρεγμένη, τραυματισμένη, στιγματισμένη… Φτάνει σε άλλες ηπείρους και με ιμπερεαλιστικό ηθικό κατακτά
νέα εδάφη. Ισχυροποιείται απέναντι σε μια ανθρωπότητα που τρέχει να τον
προλάβει. Να προλάβει τις σωματικές, ψυχικές και ηθικές του βλάβες.
Επιστρατεύεται ο επιστημονικός νους και καταθέτει όλες τις πιθανές ιδέες του
για την κατασκευή ενός φαρμάκου ή ενός εμβολίου που θα αναχαιτίσει την
φαρμακερή πορεία του. Όσο χειμαζόμαστε, αυτός επιβιώνει παρασιτώντας και γελά
χαιρέκακα μιας και έχει σκορπίσει τόση
αναστάτωση και τόσο φόβο… Ενδυναμώνεται όσο τα κράτη αφοπλίζονται. Δε την περίμεναν
την νέα πανδημία, βλέπεις, και έχουν διαθέσει όλους τους οικονομικούς πόρους σε
πολεμοφόδια και άλλα πολιτικά συμφέροντα, αγνοώντας την παράμετρο αυτού του
διαφορετικού πολέμου, που όπως φαίνεται θερίζει πιο αποτελεσματικά και από λανθάνουσα/υποβόσκουσα
νάρκη. Ολιγωρίες εξαιτίας οικονομικών συμφερόντων και πιθανές δυσλειτουργίες των
κρατικών μηχανισμών μετά από εγκλεισμό
του παρέχουν την δυνατότητα να διασπαρεί αθόρυβα και να εκτελέσει το έργο
του, που σε συνάρτηση με την εκάστοτε κρατική ανεπάρκεια και εξοπλιστική ένδεια
αποκτά δολοφονικές διαστάσεις.
Μένουμε
σπίτι γιατί οι ειδικοί έχουν αυτό συστήσει ως το βασικό όπλο, που μπορεί να
σκαρφιστεί ο εχέφρων ανθρώπινος νους. Προσπαθούμε να φανούμε εξυπνότεροί του
προτάσσοντας την άμυνα προς το παρόν αντί της επίθεσης. Το να μένεις σπίτι δε
μπορεί να είναι και τόσο δύσκολο… Αλίμονο σε όσους δε διαθέτουν μια εστία και
μια στέγη. Αλίμονο σε όσους βιώνουν αντιξοότητες μες τα σπίτια τους αντί να
πρυτανεύει η οικογενειακή θαλπωρή, έγνοια και αγάπη. Αλίμονο σε αυτούς και αυτές
που έβρισκαν γαλήνη αποκλειστικά σε μια βόλτα απομακρυσμένοι από το προσωπικό τους
δράμα.
Οι υπόλοιποι
μάλλον θα έπρεπε να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε, ιδίως τώρα που όλα
φαίνεται να διακυβεύονται. Η συνύπαρξη πολλές φορές μπορεί όντως να γεννήσει
δυσφορία και ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, ειδικά υπό το βάρος του άγχους και
του τρόμου, που αναπαράγεται διαρκώς δίπλα μας και μας λυγίζει. Σαν Έλληνες δε
το έχουμε βιώσει -ακόμα τουλάχιστον- στο μέγεθος που γείτονες χώρες το
αντιμετωπίζουν. Όμως, μόνο συγκίνηση και βαθιά θλίψη μπορούν να μας δημιουργήσουν
οι αδιανόητα σπαρακτικές αφηγήσεις νοσούντων ή των φροντιστών τους. Συνιστάται
η ψυχραιμία μέσα στα σπίτια, η καλή πρόθεση και η διαλλακτικότητα. Social
distancing ή μήπως κοινωνική
σύσφιξη τελικά;
Μη φέρνουμε
το social
distancing σπίτι μας. Δείξτε
τα πραγματικά σας συναισθήματα. Εξωτερικεύστε
το πόσο φοβάστε για την υγεία του πλησίον σας και αποτινάξτε την απρόσωπη, κρύα
μάσκα που φοράμε στην καθημερινότητα. Δε θα ήταν ντροπιαστικό να μιλήσουμε στους
δικούς μας με την ιδέα ότι δεν είναι δεδομένοι. Η ταπείνωσις είναι ευγενής και
εξυγιαντική αρετή. Ανοιχτή αγκαλιά και χέρι στην καρδιά, γιατί σε τόσο πενιχρούς
καιρούς τί άλλο μπορεί να αμβλύνει την φρίκη που νιώθουμε; Τι άλλο μπορεί να κάμψει
τον φόβο που αναρριχάται μέσα μας και μας δημιουργεί πλασματικά συμπτώματα της γενεσιουργού
αιτίας του ίδιου του φόβου;
Μέσα από
αυτή τη δοκιμασία ας βγούμε καλύτεροι! Καλύτεροι άνθρωποι, συνάνθρωποι, συγγενείς,
σύντροφοι, φίλοι, γείτονες, επαγγελματίες με αίσθημα κοινωνικής συνείδησης,
συνεισφοράς, αλληλεγγύης, συμπαράστασης. Το όλον προέχει του μέρους και ας γίνει
αυτό κοινός τόπος! Ο κορωνοϊός φορώντας την κορώνα του ζει και βασιλεύει. Ο Άνθρωπος
όμως μπορεί να τον υποτάξει και, έστω και τώρα, θα το κάνει.
