Κάτι παραπάνω από επικίνδυνος σεξισμός

Είναι τόσο μα τόσο αισχρό το θέαμα και τα λόγια που ειπώθηκαν  με αφορμή ένα θέμα που αφορά σεξουαλική παρενόχληση και αθέτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σε χλευαστική, ήδη πριν την έκθεση της είδησης, ατμόσφαιρα καταργείται κάθε εχέφρων αντίδραση που θα έπρεπε να επισείει το γεγονός μιας σεξουαλικής ασέλγειας εις βάρος μιας γυναίκας. Αντί να στηλιτευθεί σωρηδόν η, πέραν όλων των άλλων, άνομη πράξη και μάλιστα σε ένα μέσο με μεγάλη απήχηση, αντιμετωπίζεται με μια εμετικά άρρωστη «συμπάθεια» προς το νεαρό που δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και του έμενε μονάχα να… εκτονωθεί! Αντί να αρχίσει ένας δημόσιος διάλογος για τη θέση της γυναικάς και για τα καθημερινά κρούσματα ρατσιστικής και σεξιστικής συμπεριφοράς που πλήττουν την υπόσταση, ψυχική υγεία και ισορροπία αλλά και θίγουν τα δικαιώματά της και την αυτοδιάθεσή της, προβαίνουν σε «αστειάκια» και αναπαριστούν το σκηνικό πάλι σε μια γενικότερη ατμόσφαιρα εντελώς ανερυθρίαστων χαχανητών.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο απερίσκεπτος και κατά συρροή σεξιστής Λιάγκας το παρουσιάζει με αυτό τον χυδαίο τρόπο μαζί με τους μαϊντανούς του, που δυστυχώς περιλαμβάνονται σε αυτούς και γυναίκες (!), αλλά ότι αυτή η αντίδραση προβάλλεται δημοσίως και δεν επεμβαίνει κανείς, έστω ένα ΕΣΡ, ή δεν τον γιουχαΐζει και αποδοκιμάζει κανείς με στόχο να αποβληθεί από το σύστημα ως ένα παράσιτο που επιβιώνει σκορπώντας ασύδοτες κακίες και διαιωνίζοντας προβληματικές προκαταλήψεις. Το πρόβλημα είναι η ίδια η κοινωνία, που υποστηρίζει τέτοιες εκπομπές και θέσεις κατά συνέπειαν. Το πρόβλημα, ακόμα χειρότερα, είναι η κοινωνία που περιμένει να δει την αντίδραση των μέσων για να αντιδράσει κατά παρόμοιο τρόπο. Ψέγουν το γεγονός ; Ακολούθως, και αυτοί θα υιοθετήσουν αυτή τη λογική. Το γελάν και το αντιμετωπίζουν ως κάτι ατυχές αλλά παράλληλα και …σιγά τα ωά; Και πάλι ακολούθως και μιμητικά θα συνταχθούν με αυτούς που κουνάνε τις μπαγκέτες και έχουν δώσει το ρυθμό. Επιτέλους ας αποκαθηλωθούν όλοι αυτοί που διαιωνίζουν αρρωστημένες αντιλήψεις. Πρόκειται καταφανώς για εγκληματική ενέργεια (Εγκλήματα κατά της Γενετήσιας Ελευθερίας ) και δεν πρέπει να την βλέπει κανείς ως ακίνδυνη και αθώα, ούτε αυτή την περίπτωση ούτε την σεξουαλική παρενόχληση σε οποιοδήποτε μέρος και περίσταση (εργασιακά περιβάλλοντα, δημόσιοι χώροι, μμμ κλπ). Και όλα αυτά συζητώνται στον 21^ο αιώνα.

Αλήθεια βρε παιδιά. Μήπως η φοιτήτρια φορούσε και φούστα;

Γιατί τότε όλα αλλάζουν…

Τὰ πάντα ῥεῖ

"Τὰ πάντα ῥεῖ"

Ο γνωστός φιλόσοφος Ηράκλειτος το είχε φιλοσοφήσει όντως πολύ...

Φυσικά και τα πάντα ρεί. Εδώ αλλάζουν τα μικρότερα, τα ανεπαίσθητα, αυτά που δε μπορούμε καν να τα ακολουθήσουμε με γυμνό μάτι, που μόνο το μικροσκόπιο δύναται να απαθανατίσει και που μεταβάλλονται στιγμή τη στιγμή, αλλά που εμείς τα αισθανόμαστε ίδια δίπλα μας...Τα βλέπουμε απαράλλαχτα ! Δε θα άλλαζαν τα μεγάλα και προφανή γύρω μας και δίπλα μας; Η αλλαγή είναι παντού. Κάθε τι υφίσταται μεταβολή με το πέρας του μαγικού χρόνου...Τίποτα δεν είναι ίδιο κι όλα μοιάζουν ίδια! Πώς να ναι όμως; Διαφορετικός αέρας έχει φυσήξει και διαφορετικό αποτύπωμα ωρίμασης έχει αφήσει πάνω στα ίδια φύλλα ίδιου δένδρου! Διαφορετικό νερό κυλάει στο "ίδιο" ποτάμι που ρέει αδιάκοπα και διαφορετικά στοιχεία συμπαρασύρει μαζί του...

Κανείς δε μπορεί να προδικάσει, να προβλέψει και να αποκλείσει τίποτα γιατί όλα - ή σχεδόν όλα- φαίνεται να υπάγονται στη νομοτελειακή φυσική φθορά, που κάνοντας τις κατάλληλες συναρτήσεις μας οδηγεί κάπου.

Η μεμψιμοιρία, η μοιρολατρική και παθητική στάση δεν προκύπτουν ως αποτέλεσμα συνειδητοποίησης αυτού. Σίγουρα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής και καθορισμού του παρόντος μας σε μεγάλο βαθμό. Όχι όμως και καθοριστικό. Υπάρχει πάντα ο απρόβλεπτος ή εξωγενής παράγοντας. Ωραία! Εμείς θέλουμε και μπαίνουμε στη διαδικασία διεκδίκησης! Όμως, τα υπόλοιπα συνηγορούν σ' αυτήν την κατεύθυνση; Μας το επιτρέπουν; Η συνάρτηση του χώρου, χρόνου, περίστασης κι άλλων τόσων συντελεστών ευνοούν την επιθυμία μας. Ύστερα, είναι και το timing. Αυτό το άτιμο το timing, συγχρονισμός ελληνιστί. Άλλοτε, μπορεί να την ευνόησαν και την επιθυμία και την επιδίωξη και το όνειρο και το όραμα και τον στόχο και να μην ήμασταν εμείς σε θέση να το υποστηρίξουμε τότε. Και τελικά αξίζει να ματαιοπονούμε για μια ευκαιρία που χάσαμε ή πιστεύοντας στο ότι: it was meant to be,  να μην πελαγώνουμε και να αγκαλιάζουμε το παρόν; Γιατί αλήθεια...πόσο ωφέλιμο και λογικό, λυσιτελές και με νόημα είναι το να αναλωνόμαστε σε σκέψεις και να πνιγόμαστε σε πνιγηρά συναισθήματα αδιεξόδου, μετάνοιας και απογοήτευσης; Χάνουμε την τρέχουσα στιγμή, το παρόν, την ζωή την ίδια. Μπορούμε να την ζήσουμε όμως την ίδια την ζωή έχοντας διαμορφώσει μια ζωή που δε μας γεμίζει ή είναι όλα απλώς στο μυαλό και μπορούμε να κάνουμε πάντα το καλύτερο στο τώρα; Δαιδαλώδεις οι σκέψεις και οι προβληματισμοί...

Σίγουρα η δική μας εσωτερική αλλαγή πάντα περιπλέκει τα πράγματα, ειδικά, αν συναντηθεί με την αλλαγή κάποιου άλλου παράγοντα και συνθήκης. Η στωική αποδοχή είναι μια λύση. Από την άλλη, η  επίμονη στροφή  μπορεί να είναι μια καταστροφή.

Ποιος μαθαίνει σ' αυτή την ζωή ποια είναι τα όριά του, που αν παραβεί οι Ερινύες τον κατατρύχουν διδάσκοντας του, πως υπερβαίνοντας το μέτρο, διαπράττεις Ύβρη και η Νέμεσις και Τίσις είναι η αναπόφευκτη απόρροια; Τα όρια του εαυτού σου δύσκολα ανακαλύψιμα δεδομένου ότι ο ίδιος ο εαυτός αλλάζει. Συνεπώς, και τα όριά του μεταβάλλονται. Μοναδικό κριτήριο η επιθυμία. Η ζωή που έχεις, λένε οι πιο σοφοί, είναι αυτή που ήθελες. Αν ήθελες κάτι άλλο αναπόδραστα το σώμα σου θα το είχε διεκδικήσει και κυνηγήσει. Κανείς δεν είναι για λύπηση. Οι συνέπειες των πράξεών μας πάντα μας θυμίζουν πόσο σωστοί, ηθικοί, θαρραλέοι, παρορμητικοί κλπ είμαστε. Όλα τα αντικρουόμενα παράγωγα σχήματα του καλού-κακού (δίκαιος-άδικος, ανδρείος-δειλός, ηθικός-αήθης) συνυπάρχουν μέσα μας και είναι η δική μας πρωτοβουλία και απόφαση αυτή, που θα καθορίσει τι θα υπερισχύσει και τι θα μας καθορίσει αναζητώντας τον εαυτό μας και διαμορφώνοντάς τον. 

Έχουμε ανάγκη να είμαστε κακοί για να επιβιώσουμε ή έχουμε ανάγκη να είμαστε καλοί για να επιβιώσουμε, ή ακόμα καλύτερα να συμβιώσουμε με τον ίδιο τον εαυτό μας; Πέραν των δεοντολογικών τοποθετήσεων, αυτό είναι το ερώτημα που βασανίζει. Συχνά τελικά η αλλαγή ίσως μεταφράζεται σε παροδική καλοσύνη/κακιοσύνη.