Τὰ πάντα ῥεῖ

"Τὰ πάντα ῥεῖ"

Ο γνωστός φιλόσοφος Ηράκλειτος το είχε φιλοσοφήσει όντως πολύ...

Φυσικά και τα πάντα ρεί. Εδώ αλλάζουν τα μικρότερα, τα ανεπαίσθητα, αυτά που δε μπορούμε καν να τα ακολουθήσουμε με γυμνό μάτι, που μόνο το μικροσκόπιο δύναται να απαθανατίσει και που μεταβάλλονται στιγμή τη στιγμή, αλλά που εμείς τα αισθανόμαστε ίδια δίπλα μας...Τα βλέπουμε απαράλλαχτα ! Δε θα άλλαζαν τα μεγάλα και προφανή γύρω μας και δίπλα μας; Η αλλαγή είναι παντού. Κάθε τι υφίσταται μεταβολή με το πέρας του μαγικού χρόνου...Τίποτα δεν είναι ίδιο κι όλα μοιάζουν ίδια! Πώς να ναι όμως; Διαφορετικός αέρας έχει φυσήξει και διαφορετικό αποτύπωμα ωρίμασης έχει αφήσει πάνω στα ίδια φύλλα ίδιου δένδρου! Διαφορετικό νερό κυλάει στο "ίδιο" ποτάμι που ρέει αδιάκοπα και διαφορετικά στοιχεία συμπαρασύρει μαζί του...

Κανείς δε μπορεί να προδικάσει, να προβλέψει και να αποκλείσει τίποτα γιατί όλα - ή σχεδόν όλα- φαίνεται να υπάγονται στη νομοτελειακή φυσική φθορά, που κάνοντας τις κατάλληλες συναρτήσεις μας οδηγεί κάπου.

Η μεμψιμοιρία, η μοιρολατρική και παθητική στάση δεν προκύπτουν ως αποτέλεσμα συνειδητοποίησης αυτού. Σίγουρα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής και καθορισμού του παρόντος μας σε μεγάλο βαθμό. Όχι όμως και καθοριστικό. Υπάρχει πάντα ο απρόβλεπτος ή εξωγενής παράγοντας. Ωραία! Εμείς θέλουμε και μπαίνουμε στη διαδικασία διεκδίκησης! Όμως, τα υπόλοιπα συνηγορούν σ' αυτήν την κατεύθυνση; Μας το επιτρέπουν; Η συνάρτηση του χώρου, χρόνου, περίστασης κι άλλων τόσων συντελεστών ευνοούν την επιθυμία μας. Ύστερα, είναι και το timing. Αυτό το άτιμο το timing, συγχρονισμός ελληνιστί. Άλλοτε, μπορεί να την ευνόησαν και την επιθυμία και την επιδίωξη και το όνειρο και το όραμα και τον στόχο και να μην ήμασταν εμείς σε θέση να το υποστηρίξουμε τότε. Και τελικά αξίζει να ματαιοπονούμε για μια ευκαιρία που χάσαμε ή πιστεύοντας στο ότι: it was meant to be,  να μην πελαγώνουμε και να αγκαλιάζουμε το παρόν; Γιατί αλήθεια...πόσο ωφέλιμο και λογικό, λυσιτελές και με νόημα είναι το να αναλωνόμαστε σε σκέψεις και να πνιγόμαστε σε πνιγηρά συναισθήματα αδιεξόδου, μετάνοιας και απογοήτευσης; Χάνουμε την τρέχουσα στιγμή, το παρόν, την ζωή την ίδια. Μπορούμε να την ζήσουμε όμως την ίδια την ζωή έχοντας διαμορφώσει μια ζωή που δε μας γεμίζει ή είναι όλα απλώς στο μυαλό και μπορούμε να κάνουμε πάντα το καλύτερο στο τώρα; Δαιδαλώδεις οι σκέψεις και οι προβληματισμοί...

Σίγουρα η δική μας εσωτερική αλλαγή πάντα περιπλέκει τα πράγματα, ειδικά, αν συναντηθεί με την αλλαγή κάποιου άλλου παράγοντα και συνθήκης. Η στωική αποδοχή είναι μια λύση. Από την άλλη, η  επίμονη στροφή  μπορεί να είναι μια καταστροφή.

Ποιος μαθαίνει σ' αυτή την ζωή ποια είναι τα όριά του, που αν παραβεί οι Ερινύες τον κατατρύχουν διδάσκοντας του, πως υπερβαίνοντας το μέτρο, διαπράττεις Ύβρη και η Νέμεσις και Τίσις είναι η αναπόφευκτη απόρροια; Τα όρια του εαυτού σου δύσκολα ανακαλύψιμα δεδομένου ότι ο ίδιος ο εαυτός αλλάζει. Συνεπώς, και τα όριά του μεταβάλλονται. Μοναδικό κριτήριο η επιθυμία. Η ζωή που έχεις, λένε οι πιο σοφοί, είναι αυτή που ήθελες. Αν ήθελες κάτι άλλο αναπόδραστα το σώμα σου θα το είχε διεκδικήσει και κυνηγήσει. Κανείς δεν είναι για λύπηση. Οι συνέπειες των πράξεών μας πάντα μας θυμίζουν πόσο σωστοί, ηθικοί, θαρραλέοι, παρορμητικοί κλπ είμαστε. Όλα τα αντικρουόμενα παράγωγα σχήματα του καλού-κακού (δίκαιος-άδικος, ανδρείος-δειλός, ηθικός-αήθης) συνυπάρχουν μέσα μας και είναι η δική μας πρωτοβουλία και απόφαση αυτή, που θα καθορίσει τι θα υπερισχύσει και τι θα μας καθορίσει αναζητώντας τον εαυτό μας και διαμορφώνοντάς τον. 

Έχουμε ανάγκη να είμαστε κακοί για να επιβιώσουμε ή έχουμε ανάγκη να είμαστε καλοί για να επιβιώσουμε, ή ακόμα καλύτερα να συμβιώσουμε με τον ίδιο τον εαυτό μας; Πέραν των δεοντολογικών τοποθετήσεων, αυτό είναι το ερώτημα που βασανίζει. Συχνά τελικά η αλλαγή ίσως μεταφράζεται σε παροδική καλοσύνη/κακιοσύνη.