Ο Κωνσταντίνος είναι μια πόρτα.
Είναι ένα πρόσωπο πίσω απ' την πόρτα.
Είναι μια πόρτα που κλείνει ξαφνικά και σου τσακίζει τα δάχτυλα.
Ο Κωνσταντίνος είναι μια κάμαρα.
Κραυγή κινδύνου σε μιαν άδεια κάμαρα.
Είναι ένα σπίτι σκυθρωπό πού μέσα του καπνίζουν ανεξερεύνητες
θρησκείες αιμάτων.
Ο Κωνσταντίνος είναι το αύριο το αύριο το αύριο. (Το αύριο επα-
ναλαμβανόμενο άπειρες φορές).
Ο Κωνσταντίνος χάνεται άμα τον κοιτάξεις κατάματα.
Ο Κωνσταντίνος φανερώνεται άμα τον ονειρευτείς.
Χτυπιέται με τη νύχτα πέφτει απάνω της τυφλός από θυμό κι έτσι
γεμίζει πληγές που συνεχώς αφορμίζουν.
Βασανίζεται με τα πρόσωπα η αοριστία τον δυναστεύει ψηλαφά τό
κορμί μου το φώς του προσώπου μου και τον τσακίζουν ασταμά-
τητοι λυγμοί.
Ο Κωνσταντίνος είναι ο ήλιος που καθορίζει τον ίσκιο του χορταριού
με τη συνεχή κίνησή του.
Ο Κωνσταντίνος είναι ένα κλειστό δάσος σχέδιο χαλιού με βλάστηση
αποπνιχτική.
Ο Κωνσταντίνος είναι ο αγώνας με τις κάμαρες και τα πουλιά.
Μιλάει συνεχώς για ένα ποτάμι που θα πλύνει το κορμί του από τα
χώματα και τις βρωμιές της γής.
Συνέρχεται απο τις αιτίες που ερεθίζουν το αίμα του κι ύστερα κοι-
μάται.
Ο Κωνσταντίνος έχει πολλες ακαθαρσίες μέσα στη φανταστική του
ζωή.
Ο Κωνσταντίνος είναι ένα αμφισβητούμενο γεγονός.
Είναι ένας μισοφαγωμένος κήπος.
Είναι μια σκούρα καταθλιπτική μέρα που ο άνεμος φέρνει σκόνη
στα τζάμια.
Φοράει αυτό το χειμωνιάτικο σακάκι και θαρρεί πως συνεχώς μετα-
μορφώνεται.
Πίσω απ' το πρόσωπο του Κωνσταντίνου σαλεύει ο άλλος Κων-
σταντίνος.
Που καίγεται τις νύχτες σε μια παραφορά φριχτότερη κι απ' τα λόγια
του.
Οι αυστηροί θεοί τον ακούνε και σκοτεινιάζουν.
Το ξαναλέω ο Κωνσταντίνος είναι ένα σπίτι.
Ένα σπίτι γιομάτο επινοήσεις που χύνονται και σου ξεσκίζουν τό
κορμί με τα νύχια τους.
Ο Κωνσταντίνος μεταμελείται για πράξεις που ποτέ δεν έγιναν.
Μπερδεύει εκείνο που έκαμε με κείνο που λογάριαζε να κάμει.
Έχτισε πελώρια οικοδομήματα και τα κρατούσε απελπισμένος με τα
χέρια του
ώσπου γκρεμίστηκαν και μας τσάκισαν.
Ο Κωνσταντίνος είναι υπεύθυνος για ό,τι συνέβη μέσα μας.
Θρυμματίζεται σ' ατελείωτες παρακρούσεις φωνάζοντας το πρόσωπό
μου σκοτεινή χαράδρα του φεγγαριού. (Το πρόσωπό μου εμένα
είναι ίδιο φώς).
Ο Κωνσταντίνος είναι τρομαχτικός όταν γδύνεται μιά μιά τις φλούδες
του.
Δεν ξέρω πώς να γαληνέψω τον Κωνσταντίνο.
Ώρες ώρες τον παραστέκει η τρέλα και τα σπλάχνα του φωτίζονται
από μέσα σαν να καίει εκεί μια ριζωμένη λάμπα.
Αυτός είναι ο Κωνσταντίνος.
Τάκης Σινόπουλος
http://www.youtube.com/watch?v=JVr03Mzr4OM
Είναι ένα πρόσωπο πίσω απ' την πόρτα.
Είναι μια πόρτα που κλείνει ξαφνικά και σου τσακίζει τα δάχτυλα.
Ο Κωνσταντίνος είναι μια κάμαρα.
Κραυγή κινδύνου σε μιαν άδεια κάμαρα.
Είναι ένα σπίτι σκυθρωπό πού μέσα του καπνίζουν ανεξερεύνητες
θρησκείες αιμάτων.
Ο Κωνσταντίνος είναι το αύριο το αύριο το αύριο. (Το αύριο επα-
ναλαμβανόμενο άπειρες φορές).
Ο Κωνσταντίνος χάνεται άμα τον κοιτάξεις κατάματα.
Ο Κωνσταντίνος φανερώνεται άμα τον ονειρευτείς.
Χτυπιέται με τη νύχτα πέφτει απάνω της τυφλός από θυμό κι έτσι
γεμίζει πληγές που συνεχώς αφορμίζουν.
Βασανίζεται με τα πρόσωπα η αοριστία τον δυναστεύει ψηλαφά τό
κορμί μου το φώς του προσώπου μου και τον τσακίζουν ασταμά-
τητοι λυγμοί.
Ο Κωνσταντίνος είναι ο ήλιος που καθορίζει τον ίσκιο του χορταριού
με τη συνεχή κίνησή του.
Ο Κωνσταντίνος είναι ένα κλειστό δάσος σχέδιο χαλιού με βλάστηση
αποπνιχτική.
Ο Κωνσταντίνος είναι ο αγώνας με τις κάμαρες και τα πουλιά.
Μιλάει συνεχώς για ένα ποτάμι που θα πλύνει το κορμί του από τα
χώματα και τις βρωμιές της γής.
Συνέρχεται απο τις αιτίες που ερεθίζουν το αίμα του κι ύστερα κοι-
μάται.
Ο Κωνσταντίνος έχει πολλες ακαθαρσίες μέσα στη φανταστική του
ζωή.
Ο Κωνσταντίνος είναι ένα αμφισβητούμενο γεγονός.
Είναι ένας μισοφαγωμένος κήπος.
Είναι μια σκούρα καταθλιπτική μέρα που ο άνεμος φέρνει σκόνη
στα τζάμια.
Φοράει αυτό το χειμωνιάτικο σακάκι και θαρρεί πως συνεχώς μετα-
μορφώνεται.
Πίσω απ' το πρόσωπο του Κωνσταντίνου σαλεύει ο άλλος Κων-
σταντίνος.
Που καίγεται τις νύχτες σε μια παραφορά φριχτότερη κι απ' τα λόγια
του.
Οι αυστηροί θεοί τον ακούνε και σκοτεινιάζουν.
Το ξαναλέω ο Κωνσταντίνος είναι ένα σπίτι.
Ένα σπίτι γιομάτο επινοήσεις που χύνονται και σου ξεσκίζουν τό
κορμί με τα νύχια τους.
Ο Κωνσταντίνος μεταμελείται για πράξεις που ποτέ δεν έγιναν.
Μπερδεύει εκείνο που έκαμε με κείνο που λογάριαζε να κάμει.
Έχτισε πελώρια οικοδομήματα και τα κρατούσε απελπισμένος με τα
χέρια του
ώσπου γκρεμίστηκαν και μας τσάκισαν.
Ο Κωνσταντίνος είναι υπεύθυνος για ό,τι συνέβη μέσα μας.
Θρυμματίζεται σ' ατελείωτες παρακρούσεις φωνάζοντας το πρόσωπό
μου σκοτεινή χαράδρα του φεγγαριού. (Το πρόσωπό μου εμένα
είναι ίδιο φώς).
Ο Κωνσταντίνος είναι τρομαχτικός όταν γδύνεται μιά μιά τις φλούδες
του.
Δεν ξέρω πώς να γαληνέψω τον Κωνσταντίνο.
Ώρες ώρες τον παραστέκει η τρέλα και τα σπλάχνα του φωτίζονται
από μέσα σαν να καίει εκεί μια ριζωμένη λάμπα.
Αυτός είναι ο Κωνσταντίνος.
Τάκης Σινόπουλος
http://www.youtube.com/watch?v=JVr03Mzr4OM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου